Ekspozicija i anti-slikaOd dekonstrukcije znaka prema ontologiji vizualnog

U istraživanju autor se želi posvetiti dekonstrukcijskim, te kulturološkim aspektima interpretacije Kniferova Meandra. Pritom, čitanjem Kniferove pisane ostavštine nastoji se uspostaviti dijalektika odnosa kontrastnih i komplementarnih izjava o vlastitom djelu što će nas dovesti do pojmova poput krajnosti, minimalizma, anti-slike i drugih.

Meandar je trostruko kodiran simbol što denotira sliku – umjetničku sliku koju dekonstruira konotiranjem znaka i autora, te naravi koju uspostavlja spram ontologije ne-slike na samom kraju povijesti umjetnosti šezdesetih godina dvadesetog stoljeća. Knifera je potrebno čitati. Sa stajališta kulturalne proizvodnje (diskvalifikacije svijesti o umjetničkom), te stajališta su-vremene življene kulture – gdje možemo razabrati stanovito bavljenje linijom kao mjestom susreta virtualnog, magijski-realistički dočaranog svijeta kao obračuna s kompleksnom stvarnošću unutar koje virtualnost biva sve prisutnijom – ono umjetničko vraća se u svijet oblikujući novu realnost izvan sebe. Meandar je fluktuirajuća točka nemira daleko izvan mainstreama, gdje tvori apsurd na tragu posljednjih tendencija povijesno-umjetničkog slikarstva, ali i uvodi bitne momente novog mišljenja o slici: slikarstvu, vizualnom i virtualnom, kao i neksusu koji se začinje performativnim odmakom slikarstva u prostor virtualnog izvan pitanja o onome konkretno umjetničkom.

Ponudivši argumentirane uvide u status relevantnog pojmovog aparata (vizualno, virtualno, digitalno) nastojat ću ponuditi nove kontekstualizacije pojmova ne bi li se otvorilo područje specifične analize temeljene na pragmatici fotografskog procesa, ali bez pokušaja tumačenja ekspozicije kao modela binarnog razvijanja značenja (negativ-pozitiv). Umjesto ulaženja u semiotičku analizu znaka, skrenut ću pozornost na već u Kniferovom kontekstu korišten pojam palimpsesta (Briski-Uzelac), koji se pretvara u navlastit performativni obrat, a koji pak obrat vrši apsolutnu afirmaciju autora kao znaka. Fotografski proces sastoji se u ovom slučaju od dvostrukog programa razvijanja, stabiliziranja, odnosno prekidanja, te fiksiranja između kojih se izmješta jedna umjetna ekspozicija, ona negativa kao transparentnog materijala u fiksirani okvir neprozirne pozitivne slike.